Nazywam się Dominika i przyszłam odwiedzić Sefa Utaki oraz Pierwszych Bogów. Ukłon.
Tak wygląda powitanie najświętszego miejsca Okinawy, a w zasadzie mitycznego starego Królestwa Ryukyu. Warto tu przybyć.
Sefa Utaki (斎 場 御 嶽) jest najważniejszym naturalnym sanktuarium lokalnej religii okinawskiej, ryukyu shinto, która skupia się wokół kultu natury i kultu przodków. Ma dwa typy „świątyń”: uganju (zwykłe miejsca modlitw, często położone przy wodzie) i utaki, umiejscowione wśród skał, obdarzone wielką mocą, gdyż tam właśnie zbierają się duchy i bogowie. Sefa Utaki znajduje się w sercu yanbaru, okinawskiej dżungli, na wzgórzu, nad oceanem, z widokiem na magiczną wyspę bogów, Kudaka. Pojawia się w legendach o początkach Ryukyu, w tym miejscu właśnie Amamikyu, bogini stworzenia, zstąpiła na Ziemię. Obszar sanktuarium to prawdziwa „leśna tajemnica”, obejmuje urocze kamienne ścieżki wijące się wśród malowniczych, obrośniętych nieposkromioną roślinnością, skał i jaskiń.
W XVI wieku Sefa Utaki została wchłonięta przez rodzinę królewską i stała się głównym miejscem oficjalnych ceremonii religijnych, a skalne miejsca kultu, Ibi, zostały nazwane tak samo, jak ważne strefy w zamku Shuri: Ufugui, Yuinchi i Sangui. Najbardziej znane i spektakularne jest Sangui. Na zewnątrz, z gigantycznej skały, z dwóch wielkich stalaktytów sączy się do dwóch naczyń święta woda. Dzięki niej przepowiadano przyszłość. Wewnętrzna najświętsza przestrzeń, wyodrębniona trójkątnym skalnym przejściem, to miejsce najpotężniejszych modlitw. Stąd też widać wyspę Kudaka. Jest mała, ma obwód jedynie 7,75 km, położona jest 5 km na wschód od półwyspu Chinen, gdzie znajduje się Sefa Utaki. Tam miały miejsce święte tajemne rytuały dynastii Ryukyu i każdy kolejny król odbywał tam pielgrzymkę. Na Kudaka ma też miejsce rdzenny festiwal Izaiho – co 12 lat, zawsze w Roku Konia.
W religii Okinawy, w przeciwieństwie do tradycyjnego Shinto, to kobieta jest istotą duchowo wyższą od mężczyzny. W wioskach wybierane są kobiece media, yuta, które komunikują się z lokalnymi bóstwami. Kikoeokimi to Najwyższa Kapłanka, duchowa opiekunka Ryukyu, Sefa Utaki i dynastii. Zwykle funkcję tą obejmowały kobiety z rodziny królewskiej, często siostra króla. Kikoeokimi były odpowiedzialne za święte rytuały przez 400 lat, począwszy od pierwszej kapłanki w 1470 r., do ostatniego, piętnastego, pokolenia w 1875 r. Oaraori była uroczystością inauguracyjną Kikoeokimi. Po ceremonii w zamku Shuri, kapłanka przeszła przez ważne miejsca w Ozato-majiri-yonabaru i dotarła do Sefa Utaki. W ciągu dwóch dni otrzymywała nieśmiertelne moce i stawała się równa Bogom, wykonując rytuał Ubinadi, kiedy swym czołem dotykała świętej wody. Agariumai to pielgrzymka do miejsc świętych. Od najstarszych dziejów zarówno rodzina królewska, jak i zwykli obywatele, odwiedzali wszystkie ważne miejsca kultu na wyspie. Tak jest po dziś dzień. Rdzenni mieszkańcy Okinawy pielgrzymują, w ramach Agariumai, do naturalnych sanktuariów ukrytych w dżungli, a najważniejszycm z nich jest Sefa Utaki.
Moja Agariumai to godzina w magicznym lesie, wśród tajemnych skał, które były świadkiem najpiękniejszych ceremonii i świetności Królestwa Ryukyu. To zanurzenie w sanktuarium pamięci. To chwila wytchnienia od niebywałych okinawskich upałów, kojący cień i chłód. To delikatne kroki wśród śliskich kamieni. To słuchanie cykad i szeptów modlitw.
Wszystkie dostępne miejsca zostały oczywiście odwiedzone, a nawet niedostępna Uroka, studnia, przy której niegdyś obmywali się przybywający pielgrzymi, skusiła do sforsowania płotku z napisem „przejścia nie ma” i ruszenia w nieznane. Kilka lat temu tajfun odciął drogę do tego miejsca, a bezwzględna roślinność wykorzystała „swój moment” i opanowała ścieżkę. Po 100 metrach zjeżdżania po mokrych i śliskich resztkach kamiennych schodków, w zasadzie wiszenia na poręczy, po przedzieraniu się przez plątaninę roślin i sieci pająków droga kompletnie się zamknęła. Została pochłonięta przez dżunglę. Nad tętniącą życiem zieloną ścianą ukazał się, w nagrodę, przepiękny widok. Z Kudaka na horyzoncie. Bogowie bywają łaskawi.
