Trzeba to od razu powiedzieć jasno: zimowy wypad do Blue Pond na Hokkaido to wyprawa dla „japońskich czarnych pasów”. Nie jest lekko, a trudności zaczynają się już na samym początku.
Po pierwsze… nie za bardzo jest jak tam dotrzeć. Zimą autobus z Asahikawa kursuje, do położonego w górach Shirogane Onsen, raz na 4 godziny. I to tylko między 10:00 a 17:00. Wysiedliśmy z pociągu o 17:18, zatem od razu, już na starcie, byliśmy w ciemniej, zimowej… (no wiadomo w czym!). Po godzinie szwędania się, dowiadywania i dzwonienia tu i ówdzie, oszacowaliśmy realnie sytuację: zbliżała się zimna zimowa noc, możliwości logistyczne z każdą godziną zmniejszały się, zamiast zwiększać, a na dodatek zaczął znów padać śnieg (którego i tak było tu wszędzie w wielkim nadmiarze). Zatem, buch, z powrotem do pociągu, pędem do Biei, skąd… taksówką (wcześniej zmówioną telefonicznie) w góry. Powiem tylko, że chyba taniej byłoby samolotem!
Shirogane Onsen wynagrodził trudy podróży. Kolacja obłędna, ryby i kraby bajeczne. Tak właśnie mówili, u wybrzeży Hokkaido morze jest wyjątkowo hojne. Ostatkiem sił zwlokłam się do rotenburo (zewnętrzne, malownicze położone kąpielisko). Ciemna górska noc. Śnieg na skałach, na drzewach, w powietrzu. W dali huk wodospadu. I ja po szyję w gorącej aksamitnej wodzie. Ostatnie, co pamiętam, to nasze dwa lodowate piwa SAPPORO.
Rano – wszechobecna biel. Płatki śniegu ogromne jak płatki róż. Ciężkie i lepiące. Nie przestaje padać. A nam w głowie nad staw wyruszyć, legendarny Blue Pond oglądać! Miejscowi aż wywracają oczami – „nie dotrzecie tam w taką śnieżycę. I nic nie będzie widać”. Gaijina nie jest jednak łatwo odwieść od raz wymyślonego pomysłu. Dotarliśmy tu, dotrzemy i dalej.
Od razu udało nam się złapać autobus, wzięliśmy to za dobrą monetę. Za szybko! Na jakimś okrutnym zaśnieżonym pustkowiu kierowca otworzył drzwi, wpuszczając na moment całe zimowe zło do środka. Pasażerowie skulili się jak mogli. „Hej, wysiadać, Niebieski Staw tu jest!” – ryknął w naszą stronę. I tak oto zostaliśmy kompletnie sami, po pas w śniegu. W środku niczego. Brnęliśmy tak przez zaspy i las w bliżej nieokreślonym kierunku, tam mniej więcej, gdzie zniecierpliwiony kierowca autobusu machnął ręką. Niepewności dodawał fakt, że nie było tu nikogo. Żywej duszy.
Na szczęście wreszcie łypnęło niebieskie oko! Pierwsze, co przychodzi Ci wtedy do głowy: MAGIA.
Blue Pond (青い池, Aoi-ike) jest niebieski jak diabli. Nawet wtedy, kiedy niebo jest pochmurne. Zawdzięcza to przypadkowej obecności koloidalnego wodorotlenku glinu w wodzie. Tak, przypadkowej, bo i on powstał przypadkiem, a swoje istnienie zawdzięcza pięknemu i złowieszczemu wulkanowi Tokachi. Po jego erupcji, w 1988 roku, postanowiono zrobić w okolicy kilka zabezpieczeń. Jeden z nich to tunel ucieczkowy z Tokachidake Onsen do Shirogane Onsen, inny, to zapora na rzece Biei (美瑛 川), która ma zapobiegać niekontrolowanym rozlewom wulkanicznego błota. Blue Pond to tylko jeden z wielu stawów sztucznie powstałych jako produkt uboczny budowy zapory. Jest jednak jedyny w swoim rodzaju. Jego narodziny są naprawdę magiczne, ponieważ potrzeba było kilku zaistniałych naraz zbiegów okoliczności, aby powstało to, co widzimy dzisiaj.
Wszystko zaczyna się przy wodospadzie Shirahige Falls. Tym, poniżej naszego onsenu. Tam właśnie gorące źródła Shirogane przepływają przez zbocza urwiska, i wraz z wodami wodospadu, oraz wypłukanym ze skał aluminium, wpadają do rzeki Biei. Niesamowity turkusowy kolor ma zatem już tutaj.
Także inne substancje, takie jak siarka z gorących źródeł, a także związki wapna również finalnie trafiają do stawu, wybielając skały na dnie. W ten sposób Aoi-ike zyskuje swój niesamowity kolor. Ale to nie wszystko. Magia nie byłaby pełna bez drzew w stawie. Japoński modrzew i srebrne brzozy, zalane wodą pełną siarki i aluminium, nie przetrwały długo. Ale właśnie te martwe drzewa w połączeniu z tajemniczym błękitem tworzą razem niesamowitą scenerię. Jedno bez drugiego nie istnieje.
Dziś trudno sobie wyobrazić, że miejsce to było nieznane aż do 2010 roku. Dopiero lokalny fotograf, z pobliskiego Kamifurano, który przypadkiem pojawił się przy stawie i przypadkiem miał przy sobie aparat, bezwiednie rozsławił to miejsce. Jest przepiękne o każdej porze roku, ale prawdziwej magii dodaje mu dopiero śnieg.
Śnieg, śnieg śnieg. Zimą mają go na Hokkaido, delikatnie mówiąc, pod dostatkiem i dlatego tak trudno jest wrócić do domu. Nawet z takiej niewinnej wycieczki jak do Blue Pond.
Powrotnego autobusu oczywiście nie udało nam się już złapać, ba nawet ledwo odnaleźliśmy przystanek autobusowy! Brnęliśmy więc w śnieżycy pod górę, do naszego onsenu. Zajęło nam to półtorej godziny i okazało się kapitalną przygodą samą w sobie.
Kiedy dotarliśmy do naszego onsenu, byliśmy już tak oszołomieni śniegiem, że pomknęliśmy jeszcze tunelem lawinowym na górę Tokachi. Miejsce wyglądało na kompletnie opuszczone. Opowiedzieliśmy o tym przy kolacji w Shirogane Onsen. „To niemożliwe, że tam byliście – wykrzyknęła Ito-sama – tam zalega góra śniegu od końca listopada, nie ma tam wyjścia!” „Dlatego odśnieżyliśmy!” – odpowiedzieliśmy chórem, zgodnie z prawdą.
Nie codziennie, na szczęście, padał wielki śnieg i nie codziennie niebo było przykryte stalowo-białą zasłoną. Kiedy świeciło słońce, spacery były tak radosne i beztroskie, jak to tylko bywało w dzieciństwie.
