W małym domku na Hokkaido

To taki zwykły nieduży dom. Na skraju niedużego miasteczka. Na całkiem dużej wyspie. Hokkaido.
Dom ma ponad 80 lat, mniej niż 80 metrów, drewnianą konstrukcję i dziki ogród. Mieszka w nim Mado wraz z mężem i dwoma córeczkami.
Mado nigdy nie chciała przerabiać domu, udawać, że odtąd będzie zupełnie inny. Przeciwnie, pragnęła zachować jego pierwotny podmiejski, lekko traperski charakter, ale tchnęła w niego nowego ducha. Malowała stare kafle, deski i przykurzone ściany. Kładła tynki strukturalne. Wyszukiwała różne drewniane sprzęty na targach i dawała im nowe życie. Przynosiła z lasu gałęzie i trawy, wymyślała proste ozdoby.
Nie ma tu dizajnerskich sprzętów ani wielkich pieniędzy.
Jest ciepło, serce i masa pomysłów. Jest pasja tworzenia prawdziwego domu.

Kuchnia, jadalnia i cała dzienna strefa to w zasadzie jedna przestrzeń. Stół i krzesła wędrują po niej w zależności od potrzeb. „Nieduży dom wymaga trochę sprytu – mówi Mado – lubię swobodę działania, organizacji i reorganizacji. Sypialnia połączona jest z kącikiem do pracy. Często zmieniam ustawienie drobnych mebli, łączę i dzielę strefy jasnymi zasłonami”

W pokoju dziewczynek Mado wymyśliła zabawne składane biureczka. Zależało jej, żeby zyskać jak najwięcej przestrzeni w niedużym pomieszczeniu, czyli  jak najwięcej miejsca na podłodze na zabawę!
W małej łazience,  jak w całym domu, wszystko utrzymane jest w naturalnym klimacie, dlatego nie ma tu miejsca na żadne przypadkowe pstrokate opakowania kosmetyków. Nie trzeba wszystkiego chować przed wzrokiem, wystarczy trochę bardziej kontrolować detale.

prawa do wizerunku i zdjęć: Mado/Mumakari